4 Nisan

Habibe Aydın Tuna

Son Güncelleme: 04 Nisan 2011, Pazartesi

4 Nisan

Seni göremedim dünya gözüyle,

Ellerinden öpemedim,

Sen göçüp giderken bu dünyadan,

Ben daha yeri başlamıştım hayata.

Gözlerimi senin de olduğun bir dünyada açtım yaşama.

Ama seni göremedim dünya gözüyle,

Ellerinden öpemedim.

Hayal meyal hatırlıyorum o feryatları,

Akın- akın sana koşan ayakları.

Başbuğlar Ölmez diye haykıran sesleri…

Çocuktum daha o zamanlar.

Bilmiyordum belki, vatan ne demek,

Millet ne demek, sevda ne demek.

Sonra öğrendim;

Vatan sen demek, millet sen demek,

Sevda sen demek…

Bizleri biz yapan ülküyle yaşamak SEN demek!!!

Çünkü;

Sen öğrettin bize vatanı, milleti, sevdayı.

Uğrunda ölmeyi. Canı, cananı vermeyi.

Ne pahasına olursa olsun ölmeyi ama dönmemeyi.

Nasıl bir sevdadır bu!

Hayatın da bir kere bile yüz yüze gelmedin bir insanı sevmek,

Canından bir parça taşır gibi taşımak.

Seni okudum satır-satır, kitap-kitap.

Yazdıklarını mıh gibi kazıdım kalbime, beynime.

Senin izinden gitmek,

Sana ödenecek en kutlu borçtu kendimce.

Çileli, vatana, millete adanmış bir ömre

Verilebilecek en güzel hediyeydi.

Yine geldi çattı o kara gün,

Bizi öksüz koyup gittiğin o gün.

Evlatlarının kolu kanadı kırık sensiz.

Ne zaman gelse şu 4 Nisan,

İçime bir ateş düşüyor sanki.

Görmese de gözlerim,

İzlediklerim, okuduklarım geliyor aklıma.

Hayal meyal düşüyor hatırıma o kara gün.

Kara, soğuğa aldırmadan sana giden milyonlarca insan.

Gözyaşlarına boğulan milyonlarca feryat.

Ardından bağıran “Başbuğlar Ölmez” sesleri.

Sana Son görevini yapmaya giden milyonlar.

Hayır, başbuğum sana olan son görevimizi daha yapmadık.

Çünkü daha “Turan”a kavuşmadık Başbuğum…

Yine geldi çattı o kara gün;

Seni çok özledik Başbuğum.

Toprağın bol, Mekânın Cennet olsun.